AngloSaski Poemat Runiczny cz 4

ᚷ w kulturze AngloSaskiej

hojność, szczodrość, wielkoduszność, wspaniałomyślność, szczodrobliwość  

niestety bez metafizyki znowu się nie obędzie.
Szczodrość wśród społeczności germańskiej ma bardzo ciekawe znaczenie. Ponieważ dla naszego społeczeństwa szczodrość to duża darowizna. Natomiast dawniejsze ludy miały podejście że za darowiznę należy się odwzajemnienie, skoro ktoś mi coś dał to ja mu muszę sprezentować  coś innego w zamian za to. Król n.p. daje swoim poddanym n.p. ziemie pod uprawę w zamian za to tenże poddany będzie wierny swojemu królowi, przyjaciel gdy widzi swojego druha w potrzebie pomoże mu a tenże duch pomoże przyjacielowi w momencie gdy nadejdzie taka potrzeba.
Przykładów można mnożyć wiele, Możemy pokazać przykład wszechojca który jest było nie było pewnego rodzaju matrycą dla władców, był wzorem postępowania. Odyn nosił na palcu Draupnir Złoty pierścień którego mocą było to że (w zależności od źródeł) co noc bądź co dziewięć nocy tworzył osiem swoich kopii by władca azgardu miał czym obdarowywać napotkane istoty, w ten sposób zaskarbiał sobie przyjaciół i towarzyszy w swoich nie kończących się podróżach.

ᚷ Gyfu gumena byþ gleng and herenys,
   wraþu and wyrþscype and wræcna gehwam
   ar and ætwist, ðe byþ oþra leas.

Hojność podnosi zaufanie i honor,
co jest podporą władców;
wspomaga utrzymanie i pomoc dla tych mężczyzn,
którym brakuje wszystkiego.

ᚷ Gyfu
   Generosity brings credit and honour, which support one's dignity;
   it furnishes help and subsistence
   to all broken men who are devoid of aught

ᚹ  w kulturze AngloSaskiej

rozkosz, zachwyt, radość, wesołość, uradowanie, uciecha, frajda, admiracja(dawniej podziw, uwielbienie)

zachwycać, radować, delektować się, uszczęśliwiać, zachwycać się, lubować się

ᚹ w pismach AngloSaskich jest używana jako reprezentacja dziwięku, brzmienia, odgłosu, tonu, odezwania się,

tutaj należało by się pochylić nad specyfiką gramatyki germańskiej. Wiele inskrypcji pisanych było jednym ciągiem i człowiek nie obeznany z takim systemem pisania ma ogromne kłopoty z rozpoznaniem gdzie się zaczyna słowo gdzie się zaczyna zdanie i czy dana runa oznacza dosłownie w tym przypadku dźwięk radość(bądź zdarzenie radosne) czy po prostu literkę w słowie, w tym przypadku runa ᚹ oznacza literę „w”

na powyższym zdjęciu mamy klasyczny przykład inskrypcji runicznej z VIII, gdzie czytamy po translacji na alfabet łaciński fuþorcgwhnij3pxʃtbeŋdlmœaæyêa  a potem bêagnoş  co przypuszczalnie jest imieniem właściciela. Runy na ostrzu prawdopodobnie zostały skopiowane z jakiegoś manuskryptu ponieważ nie widać tutaj  charakterystycznego rycia w materiale a znaki zostały naniesione bardziej w formie ornamentowej po wykonaniu samego ostrza a nie wkute w rdzeń i potem wypełnione złotem jak to się często zdarzało w tamtym czasie.
Dokładny opis tego eksponatu można przeczytać na stronie British Museum pod adresem 

w alfabecie  gotyckim runa Wenna występuje pod nazwą wunjō „𐍅” a została zapożyczona prawdopodobnie z alfabetu łacińskiego konkretnie z litery P
w alfabecie używanym w Anglii jeszcze w 19 wieku i prawdopodobnie na początku 20 wieku była używana wariacja tej runy pod postacią Ƿ obecnie jednak zrezygnowano z tej praktyki stosując literę P

ᚹ Wenne bruceþ, ðe can weana lyt
   sares and sorge and him sylfa hæfþ
   blæd and blysse and eac byrga geniht.

Rozkoszy zażywa kto nie zna cierpienia,
smutku ani obawy,
i ten kto dobrobyt, szczęście i dobry dom posiada.

ᚹ Wynn
   Bliss he enjoys who knows not suffering, sorrow nor anxiety,
   and has prosperity and happiness and a good enough house.